Ali Baba en de zeven vrijwilligers

Hoi hoi allemaal,

Dit zal wel een van mijn laatste verhalen zijn.. Morgen stap ik op het vliegveld en ga ik weer naar huis, super raar echt een heel gek idee. De laatste week hier in Goa was heel erg leuk. Donderdag zijn we hier dus aangekomen, een grijs groen en nat stuk India dat me deed denken aan Sri Lanka. We hadden donderdag bijna de hele dag vrij alleen 's middags gingen we twee verschillende stranden bekijken ook al regende het. Het vervelende is dat alles hier in Goa vrij ver weg is, dus als je ergens heen wilt, het strand, de markt etc. dan moet je een taxi bellen en die zijn niet zo heel goedkoop wat dus best wel irritant is. Het vrijwilligershuis zelf is wel redelijk maar niet zo goed als in Udaipur dus dat was een klein beetje een teleurstelling. Wat echt stom is is dat omdat op het moment hier de moesson is het bijna elke dag de hele dag door regent (echt velden en straten staan hier gewoon blank) waardoor alles constant vochtig en klam is, als je 's avonds in bed gaat liggen is je bed gewoon klam en ook je "droge" schone kleren zijn klam, niks wil drogen en alles wat nat is gaat stinken, ik snap niet hoe de mensen dat hier doen met de moesson.

Vrijdag gingen naar een spice garden waar we lunch en een rondleiding hadden. 'S middags gingen we naar een markt, die helaas een beetje tegen viel, ze hadden vooral kleding, eten en sieraden. Het begon ook nogal goed (ahum) toen we met de taxi afspraken maar een uur op die markt rond te hangen, het Zita's laatste kans was om souveniers te kopen daardoor super gestressed was, Blue (een 35 jarige vrouw die ook in het vrijwilligershuis was en met ons mee ging) eerst naar de ATM ging en waarna Zita en Parvana met een vrouw mee liepen naar haar "winkel" op de markt. Door Zita's gestress werd ik ook gestressed en vanwege de regen, het lopen in een plakkerige poncho en alle mensen (het was nogal druk) om me heen kreeg ik een klein beetje een paniek gevoel en wilde het liefst zo snel mogelijk weg van die markt. We liepen ook de hele tijd maar de ene drogist achtige winkel in en uit, die ik na twee ervan gezien te hebben niet zo heel interessant meer vond, waar ik ook een beetje panisch van werd. Op een gegeven moment gaf ik het geven maar op en daar werd alles gelijk een stuk makkelijker van. En toen Oliver in een besluitloos moment zei 'dan gaan we maar naar de cake shop' was ik daar natuurlijk gelijk voor in. Eeen cake shop is altijd goed, zelfs als je geen cake koopt omdat je daar geen geld voor over hebt. Al is het met cake kopen natuurlijk wel een stuk leuker. Enfin, met het vooruitzicht op het zien van cake liep ik weer, in een redelijke tevreden humeur, in mijn super sexy blauwe biggetjes poncho, op mijn gele flipflops tussen alle andere in poncho's en regenjassen gehulde mensen, achter Oiver door de plassen aan te soppen. Mijn humeur werd weer wat op de proef gesteld toen die 35 jarige Blue me begon te duwen en me op een zeikende manier begon te vertellen dat we de rest kwijt begonnen te raken want er liepen wel drie andere mensen tussen mij en degene die ik volgde. Heel vervelend allemaal maar niet zo dramatisch als zij het voor deed komen. En wat wilde ze dat ik ging doen? Me door alle mensen heen beuken zodat ik weer strak achter mijn vrienden zou lopen? Niet helemaal zoals ik ben opgevoed, en ik heb ook nooit geleerd dat je mensen zomaar in hun rug gaat duwen als je wilt dat ze sneller moeten lopen en andere mensen daardoor opzij duwen. Kennelijk hebben ze in Noorwegen (Blue komt daar vandaan) een ander soort opvoeding, al heb ik het Hanne nooit zien doen... Ik besloot me er maar niet al te druk om te maken, we gingen tenslotte naar een cake winkel. Zita, echter, verstoorde dat fijne plan abrupt door mijn naam te roepen waardoor ik moest blijven staan om te zien wat er aan de hand was, niet zo heel veel gelukkig, ze wilde in een winkel kijken, al raakten we daardoor wel de rest kwijt en ook mijn uitzicht op cake. Dat maakte plaats voor het achter Zita aan soppen op zoek naar een soort snacks die ze nergens bleken te hebben. We belanden op een busstation maar daar hadden ze de snack ook niet, wel hadden ze er naast wachtende mensen ook wachtende koeien. We sopten weer over de bushaltes terug naar de markt en besloten naar de taxi te gaan, althans naar de plek waar de taxi ons zou oppikken. Daar aangekomen zagen we de rest weer in een winkel dus sopten we maar weer even verder door de plensende regen om ons weer aan onze groep toe te voegen.

Oh we zijn trouwens donderdagavond met z'n allen naar de bios hebben gezien waar we Finding Dory hebben gekeken, super leuk. Zaterdag gingen we een Portugees fort bekijken en daarna een rooms katholieke kerk. Goa is 400 jaar lang een Portugese kolonie geweest waardoor ze hier nog heel veel Portugese invloeden hebben, zo is Goa bijvoorbeeld katholiek en er staan dus ook overal kerken en hangen er Jezus en Maria beelden of afbeeldingen. 'S middags gingen twee meiden naar een tattoo shop, iedereen ging mee, behalve Zita die die middag naar huis ging, en ik besloot op het laatste moment ook maar mee te gaan. En dus zat ik daar, niet zeker wetend of ik echt wou, in een overvolle taxi, opgepropt tussen Riley en Parvana, terwijl het gesprek voornamelijk ging over Blue en dat er iets met haar zou gebeuren, opweg naar de tattoo shop wat toch best een opwindende gebeurtenis was. Helaas, na weer even door de regen gesopt te hebben, bleek daar aangekomen dat ze hem pas morgen konden zetten. Ik wist dat het geen goed idee was om mee te gaan, kom ik helemaal mee om een keer te zien hoe iemand een tattoo laat zetten valt er niks te zien... too bad.

Maandag begon ons project, we zouden met de hele roadtrip groep helpen om een jongenshuis op te knappen. We begonnen met het voorportaal waar we op de een of andere manier de rest van de week mee zoet zijn geweest. We hebben eerst de muren geel geverfd en daarna gingen we er afbeeldingen op schilderen. We hadden gekozen voor een Lion King thema en aan het eind van het week zag het er echt super gaaf uit! 'S middags ben ik nog een keer naar een markt geweest, we hebben twee keer 's avonds een bollywood film gekeken, waarvan er een echt super leuk was en donderdagavond hadden we een soort afscheidsfeest omdat vanaf vrijdag iedereen weer naar huis of elders ging. We gingen met de hele roadtrip groep plus Riley en Anna, naar een bar en een club wat super gezellig was. Zo meteen vertrekt Abbey naar Delhi voor het weekend. Vanmiddag hebben we nog een openingsfeestje van het jongenshuis en daarna is en eigenlijk wel afgelopen. Dan moet ik mijn tas inpakken en ga ik morgen naar het vliegveld. Gekkigheid.

De titel slaat trouwens op de roadtrip groep. Oliver werd in Rajasthan door een aantal lokale jongens Ali Baba genoemd en we waren verder met zeven andere meiden..

Liefs, Rianne

p.s. Papa en mama gefeliciteerd met jullie trouwdag! 22 jaar alweer!! <3

De derde helft van Udaipur en Mumbai

Hallo allemaal,

Ik zit weer op mijm mobiel en word weer helemaal gek. Maar 't moet maar..

Zondagochtend kwamen we dus weer terug in Udaipur en hadden de rest van de dag vrij. Ik heb eerst maar wat geslapen en daarna ging ik met een groepje zwemmen. Jitender ging ook mee al kan hij niet zwemmen, abbey probeerde het hem te leren maar volgens hem was het moeilijker dan het beklimmen van een berg. Daar ben ik het niet mee eens maar ik moet bekenen dat het er bij hem aardig lastig uitzag. 'S avonds gingen we met z'n allen naar een bollywood film, al was het dan niet zo'n standaard film maar eentje die ging over een jongetje die blind is en zijn zus en hij maken dan een hele tocht om bij iemand te komen die hem weer kan laten zien. Een best wel leuke film en ook best goed te volgen zonder dat je weet wat ze zeggen.

Maandag hadden we ook een vrije dag en gingen we Udaipur in om te shoppen. Om 4 uur namen we de bus naar Mumbai nadat we afscheid hadden genomen van Jitender die in Udaipur bleef, Kalyan zou ons naar Goa brengen. Om eerlijk te zijn was ik wel een beetje onderste boven van Jitenders "vertrek" (niet letterlijk natuurlijk), hij was altijd super grappig en leuk aanwezig, hij hoorde gewoon bij de roadtrip.. Ik miste hem dus eigenlijk gelijk al, best gek..

Maar goed we kwamen dus dinsdagochtend in Mumbai en ik vond het gelijk een super gave stad, nou ja het gedeelte waar wij dan waren. Het deed me een beetje denken aan Antwerpen en Parijs maar dan met een Indische uitstraling. We gingen in een café ontbijten, ik had me vanaf dat ik wakker was verheugd op ontbijt maar dat viel allemaal behoorlijk tegen, meer dan de helft van het menu hadden ze niet.. Pff als ik dat eens op mijn werk flikte, mijn baas zou woedend worden, en terecht want het is nogal vervelend dat je amper iets kunt kiezen.. Na het ontbijt hadden we even de tijd om naar de markt of wat winkels te gaan. Parvana had een saree nodig voor een bruiloft waar ze heen ging dus we gingen met alle meiden mee om een saree te passen. Wij een winkel in, stonden er gelijk 10 mensen klaar om ons te helpen, wonderbaarlijk genoeg allemaal mannen. We werden naar een ruimte gebracht waar de alle sarees verpakt in kasten langs de muren lagen, er stond een bank langs de muur waar we konden zitten en op de grond lag een mattras. Ze vroegen wat Parvana in gedachten had en haalden mogelijke sarees tevoorschijn. De meesten waren niks maar een vond ze heel erg leuk en die pastte ze. Meike, Zita en ik bedachten dat het ook wel leuk was om een keer een saree te passen en trokken elk een verschillende aan, of nou ja een van de werknemers wikkelde het stuk doek om ons heen zoals het zou moeten horen te zitten. Ik had een donkergroene aan die best leuk stond maar ja wat moet ik met een saree? We kregen daarna thee en ik had echt het idee alsof ik mee was met iemand om een trouwjurk uit te zoeken! Parvana kocht haar saree en liet hem daar ook meteen maken. We shopten nog even verder waarna we gingen eten. Na het eten gingen we naar Levi's want die hadden een of andere actie maar ze hadden er niks leuks hangen, vandaar dus ook de korting haha. 'S middags gingen we Mumbai bekijken, we gingen naar India Gate, een art Gallery en naar een moskee (gunst ik zie op deze trip zoveel verschillende religies). Bij de moskee ging het regenen, eerst niet zo hard maar later ging get echt hozen, we namen een taxi voor een stuk langs het strand wat we eigenlijk zouden lopen. In de taxi had ik lol met een jongen op een scooter naast ons die ons probeerde bij te houden maar wat uiteindelijl niet lukte. Bij een soort uitkijkpunt stopten we, besloten we met z'n allen naar buiten te gaan en naar de zee te kijken. En daar stonden we dan, met onze armen gespreid en ons gezicht in de wind en regen op een muurtje kijkend naar de zee, en ondertussen was de scooterjongen er ook aangekomen, hij hoefde niet op de muur te gaan staan, hij was toch al nat geregend, dus bleef ie op z'n scooter zitten. We gingen weer naar de auto, ik lachte en zwaaide naar hem en ik geloof dat hij nog naar me toe wou komen maar ik zat alweer in de taxi waar Kalyan heel bezorgd zei dat we echt moesten douchen als we terug kwamen in het hotel. Wat ik eigenlijk niet snapte want ook dat water was koud. We aten in een islamitisch restaurant en gingen daarna nog wat drinken waar we een veel te hoge servicestax moesten betalen, stelletje afzetters..

Woensdag gingen we naar Elephant Island. Een eiland daar voor de kust een uur varen met de boot. De boot tocht was heerlijk, met de wind in je haren zag je de skyline van Mumbai steeds langer worden. Elephant Island zelf was niet mega bijzonder. Er waren oude grotten wat een soort van hinditempels waren. De terugweg zaten Zitta, Meike, Oliver en ik voor op de boot in de zon. De wind was heerlijk koel maar we merkten daardoor niet dat we verbrandden. Vooral Oliver leek daarna een beetje op een kreeft. We hadden een uur voor we de bus naar Goa zouden nemen en Hanne wilde nog even langs een Louis Vuitton winkel gaan. Zita, Meike en ik besloten met haar mee te gaan. Dat was toch wel een van de beste beslissingen die ik kon nemen. Het begon al goed toen we de ingang niet konden vinden, wat bleek we moesten eerst een enorm duur hotel in om bij de winkel te komen en om in dat hotel in te komen moest je eerst door de beveiliging, dus je tas door een scanner en jezelf door een poortje. Net de douane op het vliegveld. We zetten drie stappen in dat hotel en vielen om van verbazing waarna iedereen zenuwachtig in de lach schoot, we hoorden daar echt niet rond te lopen, het was er zo duur en schoon. Komen wij daar op onze slippers, opgekrulde broeken en verbrande en verwaaide gezichten. Nou wij de weg vragen naar de Louis Vuitton winkel, wat gewoon rechts door de gang lopen was. Nou ja gewoon, de gang bestond uit de meest luxe winkels en we keken onze ogen uit. Dat hele hotel was gewoon een attractie op zich. In de winkel wilde Hanne naar een bepaalde portemonnee kijken, eentje van 560 euro, dus terwijl zij aan het kijken was naar de portemonnee liepen Zita, Meike en ik de winkel met grote eerbied te bekijken. Dat was me toch een dure winkel. We liepen daar echt met een enorme shock rond, zagen onszelf in de spiegels en beoordeelden dat we niet echt in die winkel hoorden. Hanne kocht de portemonnee en we liepen weer giegelend het hotel uit. Ik kan oprecht zeggen dat dat de meest dure ervaring in mijn hele leven is geweest en ook een best overweldigende, ik was behoorlijk van mijn stuk gebracht. Toch lijkt het me leuk een keertje terug te komen en er een nachtje te logeren. 1 nachtje maar, meer geld heb ik waarschijnlijk toch niet hahaha. We namen daarna weer onze enorm luxe nachtbus zonder airco maar met raampjes en klapperende gordijntjes. Op weg naar Goa!! Maar over Goa vertel ik later wel weer.

Liefs, Rianne

P.s. heel erg bedankt trouwens voor al jullie lieve berichten! Nog 7 dagen dan ben ik weer thuis.. Enn ik heb eem foto van mijn poncho erop gezet die is alleen niet mega goed dus ik ga kijken of iemand een betere heeft. Xx

Dromedarissen die zich voordoen als kamelen

Hoi Hoi,

De tweede helft van mijn tijd in Udaipur begon niet zo heel best want donderdag was ik ziek.. gewoon de eerste keer dat ik echt ziek was (en niet een soort raar zout gebrek had ofzo), ik had heel erg buikpijn en was misselijk. Ik at de hele dag nouwelijks en deed het alleen omdat Jitender zei dat dat wel verstandig was en werd verder vol gepropt met pillen tegen buikpijn en overgeven. Normaal wil ik niet zoveel medicijnen maar we zouden die avond de avondbus naar Jaisalmer nemen waar we de dag erna de woestijn in zouden gaan, aangezien dit een van dingen was waar ik mijn reis het meest naar uitgekeken heb wilde ik dat voor geen goud missen en heb maar gehoorzaam alle medicijnen geslikt waarvan ze zeiden dat het hielp, ondertussen bananen en toast eten en een soort anti-uitdrogingsmiddel in mijn water gedronken en de rest van de dag heel veel geslapen. 'S middags voelde ik me gelukkig beter maar tegen halfzes kreeg ik weer buikpijn, dit keer niet zo zeer omdat ik ziek was (een beetje) maar vooral omdat mijn zussen allebei op dat moment hun eindexamen uitslag zouden horen en daar was ik toch best wel zenuwachtig voor. Het was dan ook best irritant dat meneer Scherff besloot pas na 20 minuten te bellen en Jitender op hetzelfde moment besloot dat het tijd was om uit te leggen wat we de volgende dagen gingen doen en wat we mee moesten nemen. Maar alle spanning was het wel waard want zowel Nicole als Henrieke was geslaagd!!!! Echt super goed en ik was dan dus ook super blij. Helaas niet voor heel lang want ik begon me weer aardig beroerd te voelen en toen bleek dat ik koorts had, heel fijn zo net 2 uur voor je een nachtbus gaat nemen. Nog maar wat meer medicijnen genomen en langzaam aan mijn tas ingepakt. Ik was trouwens niet de enige die ziek was die dag, ook Parvana, Sofia en Oliver waren ziek, al was Parvana al een paar dagen ziek en die donderdag bijna beter. In de nachtbus ben ik maar gelijk gaan slapen, zo ver dat lukte, en toen we vrijdag aankwamen in Jaisalmer voelde ik me een klein beetje beter, alleen nogal zwak want ja ik had de hele donderdag geleefd op een paar bananen en 2 plakjes toast, niet indrukwekkend veel dus. Het stuk lopen van het hotel naar het restaurant was echter verschrikkelijk, ik voelde me mega beroerd, en op de een of andere manier (vergeef me maar ik heb gewoon een kronkel in mijn hoofd zo af en toe) besloot ik na het eten toch mee te gaan met het bekijken van de stad, waar ik na 20 meter al weer spijt van had. Toen ik weer terug kwam in het hotel voelde ik me mega beroerd en heb verder de hele middag geprobeerd te slapen wat helaas niet echt lukte. Tijdens het middageten (pas om 3 uur) werd ik al misselijk als ik aan eten dag en ik at dan ook niet veel. Ondanks dat ik me zo beroerd voelde ging ik mee met de kameelsafari, want ja dat kon ik natuurlijk niet missen. Oliver en Parvana waren gelukkig weer zo goed als beter maar Sofia voelde zich net als ik nog steeds niet mega goed. De safari begon met een uur in een overvolle Jeep zitten terwijl we door woestijnachtig gebied reden met hier en daar traditionele dorpjes. Ik genoot echt heel erg van de Jeeprit en was super echt enthousiast. De Jeeps stopten ergens buiten een dorpje waar iedereen zijn eigen kameel kreeg (of eigenlijk een dromedaris want ze hadden maar 1 bult, toch heette het een kameelsafari.. ) en erop geholpen werd, een hele belevenis want je valt er nogal makkelijk af als ze omhoog gaan. Je moet namelijk helemaal naar achter leunen omdat ze eerst hun achterpoten strekken en daarna pas hun voorpoten wat inhoud dat je een tijdje nogal scheef staat. Oliver's kameel (dromedaris) was niet zo blij met het feit dat zijn "zadel" niet zo goed zat en besloot dat pas te vermelden toen Oliver wilde gaan zitten waardoor de arme jongen er half van af gegooid werd en na dat alles toch weer op dezelfde kameel moest gaan zitten. Toen iedereen zat kon onze rit beginnen. We reden in een lange optocht allemaal achter elkaar in de brandende zon te hobbelen op de rug van onze kamelen (dromedarissen dus). Mijn kameel heette Rajoel en als vanzelfsprekend konden we het goed met elkaar vinden, want ja als je naam met een R begint is dat nogal logisch. Zo hobbelde (het hobbelt echt heel erg) ik daar op mijn nieuwe vriend door de woestijn achter een Frans meisje dat ik niet kende en haar niet echt kon verstaan vanwege haar franse accent en doordat ze naar voren praten en ik achter haar zat. Dat hinderde echter niet ik vond allemaal fijn genoeg even rustig op mezelf te zijn en te genieten van mijn hobbeltocht. Net als de Nederlandse overheid ziet de Indische overheid het als een goede oplossing om groene energie te krijgen door overal windmolens te plaatsen met als gevolg dat er in de woestijn een helehoop windmolens waren geplaatst. Voelde ik me toch nog een beetje thuis zo'n 7600 km daar vandaan, al waren de windmolens dan rood met wit gestreept maar men mag niet al te kieskeurig zijn als het gaat over windmolens en heimwee. Niet dat ik enig last van heimwee had, trouwens ook niet meer van ziek zijn. Kennelijk zijn kamelen erg helend. Of nou ja dromedarissen dus. Bij ons kamp aangekomen kregen we thee en snacks waarna we vanaf een duin de zonsondergang gingen bekijken. De zon gaat merkwaardig snel onder in de woestijn en is nogal anders dan normale zonsondergangen, al kan ik niet beschrijven hoe (of wie weet was ik nog wel zo onder invloed van al die medicijnen dat ik gewoon high naar de zonsondergang heb gekeken hahaha XD) We kregen eten van de mensen die voor de safari en de kamelen zorgden en hadden live muziek van een van de mannen die op een soort plasticfles trommelde en een super leuk liedje maakte over de kameelsafari. Al die mannen die daar trouwens werkten strarten vaak als ze ongeveer 10 zijn om zo geld te verdienen en hebben dan 'camelcollage' zoals Jitender het noemde, want ze leren veel verschillende talen van de toeristen. 'S nachts sliepen we onder een niet zo heel erg echte sterrenhemel want de maan was te fel dus de sterren zag je amper, je zou het dus een maanhemel kunnen noemen, en de volgende ochtend werd iedereen wakker met overal zand, heerlijk. We hadden ontbijt en reden weer terug op de kamelen, dit keer zat ik op een Sjanieke (of zoiets) waar ik ook gelijk maatjes mee was want die naam klonk nogal op de nickname die mijn moeder mij soms geeft 'Janneke'. Ik reed achter Hanna die de teugels zelf in hand mocht nemen, al wist de kameel zelf wel waar die heen moest, en zo af en toe werden onze kamelen tot een draf aangespoort waardoor het allemaal nog meer hobbelde. Maar onze kamelen waren nogal lui en na tien meter draf stopten ze weer met rennen en sjokten weer verder door het zand. Ik kan het ze niet kwalijk nemen, het was dan 's ochtends vroeg maar niet echt koud meer. Met de Jeep reden we nog langs een verlaten kasteel en een meer en kwamen toen weer terug in Jaisalmer, daar namen we 's avonds weer de nachtbus terug naar Udaipur. Het was behoorlijk warm die dag en de airco werkte die dag niet in de bus dus het was echt mega mega warm in de bus. Ik zat in een cabine met Meike (oh ja deze bus en de bus naar Jaisalmer hadden echt slaapcabines, met echte bedden) en het zweet liep letterlijk in straaltjes over ons gezicht. De Indische man en vrouw onder ons vonden dat allemaal niet kunnen en de man werd woest op de chauffeur, wat een hele scene opleverde, en wat resulteerde in dat ze de man en vrouw switchten met een gezin met kleine kinderen omdat kennelijk allen de cabine waar ik in zat en die van de man en vrouw zo belachelijk heet was. Meike en ik hebben ook even overwogen om te gaan schreeuwen zodat we konden wisselen met kleine kinderen maar besloten daar maar van af te zien, we hadden niet zoveel energie over om te schreeuwen. Gelukkig werd het 's avonds wat kouder zodat we toch nog hebben kunnen slapen voordat we zondag ochtend weer in Udaipur aankwamen. En Meike en ik hebben het heel gezellig gehad, zo erg was het dus toch ook allemaal niet :)

Liefs, Rianne

sight seeing en mais

hoooi,

Na Maandag in Agra te zijn geweest kwamen we dinsdagochtend in Udaipur aan, ook wel de city of Lakes genoemd omdat er zeven meren rond de stad liggen. Green Lion heeft daar een vrijwilligershuis dus daar zouden we dan ook slapen, tot maandag, hadden we eindelijk even tijd om op adem te komen en niet elke twee dagen ergens anders te zijn want dat is nogal al vermoeiend namelijk. We hadden de rest van de ochtend voor ons zelf en 's middags gingen we Udaipur zelf bekijken. We begonnen met een kort boottochtje over een van de meren daar waarna we een rondleiding door het kasteel van Udaipur, waar de koning van Ratjasthan (dat is zeg maar de provincie waar Udaipur in ligt) in heeft gewoont tot ergens in 1960, hadden. Daarna zagen we een super gave dansvoorstelling, waar ik helaas geen foto's of films van heb omdat je daar extra voor moest betalen. Er was onder andere een oudere vrouw die met een steeds grotere stapel potten op haar hoofd aan het dansen was, echt super knap! 'S avonds ging ik met Kalyan (een coordinator in Udaipur) schaken (ik zat eerst te kijken naar hoe hij en Oliver schaakten waarna hij me op de een of andere manier heeft over gehaald om met hem te schaken, vraag me niet hoe, hij heeft waarschijnlijk magie gebruikt want ik heb echt een hekel aan schaken omdat ik echt geen flauw idee heb wat ik aan het doen ben. Kalyan probeerde me wel een beetje uit te leggen hoe je moest schaken (zeg maar de tactiek erachter enzo) waardoor ik wel iets beter nadacht over wat ik deed maar nog steeds geen idee had waar ik heen wou met een bepaalde zet. Ik maakte dan ook de domste fouten maar gelukkig nam Oliver het over van Kalyan omdat hij even wat moest doen en was Oliver ook niet mega goed in schaken. Al had hij geloof ik wel meer idee wat hij aan het doen was dan ik en op de een of andere manier heb ik het tot een 'draw' weten te brengen ondanks dat Oliver echt al een heel aantal keer had kunnen winnen, een keer zelfs met 1 zet helaas voor hem zag iedereen dat (ook ik) behalve hijzelf... en hij wist dat, hij wist alleen niet welke zet. Haha jammer voor hem.

Woensdag hadden we een kookles waarvoor we eerst naar de groentenmarkt gingen en daarna gingen koken. Ik moest echt ongelooflijk erg tranen van de uien die gesneden werden (echt niet normaal erg) maar toen ze eenmaal in de pan zaten ging dat gelukkig over. We maakten dal en chapati, het was niet het lekkerste gerecht wat ik in India heb gegeten maar als je het recept wilt moet je dat maar een keer vragen, het is alleen wel een beetje vaag allemaal want het ging allemaal met 'een beetje van dit en een beetje van dat'.. geen precieze maten.

'S middags gingen we naar een cultureel dorp waar we hoorden over plaatselijke tradities en een soort muziek en dansvoorstellingen zagen van verschillende dorpen uit Ratjasthan. We keken ook naar de halve zonsondergang (het was nogal bewolkt/smog achtig dus we gingen voor de complete zonsondergang weg) vanaf een moessoenpaleis wat nooit echt in gebruik is genomen. We dronken thee, of nou ja ik dronk thee de rest dronk koffie, bij een soort boulevard en een super lief jongetje wilde ons maiskolven verkopen, niemand wilde mais maar Parvana gaf hem zo wat geld. Dat wilde het jongetje niet en hij stond erop dat we dan een maiskolf zouden nemen, Jitender en Parvana hadden moeten met hem verstaan want hij sprak wel Hindi maar hij sliste, wat een super grappig situatie opleverde, maar het kwam er op neer dat hij dus niet wilde vertrekken zonder dat we de mais aannamen. En toen Meike dat uiteindelijk dan maar deed vertrok hij pas, super lief! Helaas wisten we niet zo goed wat we met de mais wilden want niemand had zin in mais. Maar goed het jongetje was blij :) tot zover de eerste helft van onze tijd in Udaipur, de rest vertel ik in mijn volgende verhaal.

Liefs Rianne

Agra (ik vind dat zo Arabisch klinken)

hoi hoi,

Het is alweer een tijdje geleden en dat komt deze keer niet doordat ik te weinig tijd had (nou ja een beetje) maar vooral doordat ik gewoon geen zin had om weer een heel verhaal op mijn mobiel uit te typen. Gelukkig kon ik vandaag een laptop van een meisje lezen dus hoef ik voor de verandering me niet te ergeren aan mijn mobiel die niet lekker schrijft.

Mijn tweede week begon met heel vroeg opstaan in Delhi omdat we de trein naar Agra moesten halen. De dag begon behoorlijk interessant, ondanks dat ik ongelooflijk chagrijnig opstond. Meike en ik stapten als een van de laatsten van de groep in de trein maar mannen die van de gang rechts van ons kwamen drongen zich tussen Meike en mij in en begonnen Meike ongeduldig naar voren te duwen, nogal onbeschoft (daar hebben veel Indische mensen trouwens last van want als ze achter je lopen en het voor hun zin niet snel genoeg gaat ofzo gaan ze je in je rug duwen, vrij irritant). Het werd alleen nog onbeschofter toen een van de mannen ineens een vakje van de tas van Meike open maakte en er in begon te rommelen, ik zag het gebeuren en begon 'excuse me. excuse me that's not your bag' te roepen terwijl ik me, aanpassend aan alle Indische mensen, voor de verandering ook maar naar voren begon te duwen. Een van de mannen zag dat en zei iets tegen de man die in Meikes tas zat te rommelen waarna de laatste ermee stopten en ze met z'n allen verder door gingen. Er was gelukkig niks weg maar het was wel een raar begin van de dag zullen we maar zeggen. Eenmaal in Agra aangekomen dumpten we onze spullen in het hotel en gingen naar de Taj Mahal, je weet wel dat wereldberoemde witte gebouw met die koepeltjes erop dat beschouwt wordt als een van de zeven wereldwonderen, wat natuurlijk een hele gebeurtenis was. De Taj Mahal bleek eigenlijk pal naast ons hotel te zijn al kon ik dat van de buitenkant niet echt zeggen want dat zag er gewoon uit als een normaal stuk muur. Maar eenmaal binnen de muren zag het er gelijk een stuk beter uit, al was de Taj Mahal zelf nog niet echt te zien daarvoor moest je eerst een poort door. Jitender vertelde dat de Taj Mahal is gebouwd door een koning als laatste eerbetoon aan zijn overleden vrouw, die zijn lievelingsvrouw was, hij had namelijk meerdere vrouwen. Zijn overleden vrouw wist namelijk hoeveel hij van haar hield en dat hij iets te doen moest hebben na haar dood om over haar heen te komen, dus liet ze hem haar beloven dat hij het mooiste gebouw ter wereld voor haar zou maken omdat ze wist hoeveel hij van architectuur hield. Zijn belofte houdend begon de koning na zijn dood aan de de bouw van de Taj Mahal, het kostte 20.000 arbeiders per dag 22 jaar om het helee complex te bouwen. De stenen (marmer en stenen waarvan ik de naam vergeten ben) die gebruikt werden haalde hij, nou ja niet de koning persoonlijk natuurlijk maar anderen voor hem, uit Rajasthan, een regio in India die laten we zeggen niet heel dichtbij Agra ligt (niet zo heel verwonderlijk dus dat het allemaal zo lang duurde). Het hele complex is echt perfect symetrisch behalve de graven, oh ja de vrouw van de koning werd namelijk in de Taj Mahal begraven, later ook de koning al was hij dat zelf niet echt van plan. Hij wilde eigenlijk tegenover de witte Taj Mahal, aan de overkant van de rivier, een zwarte Taj Mahal maken waar hij zelf in zou wonen zodat hij elke dag zijn overleden vrouw nog kon zien in de witte Taj Mahal. Zijn vrouw ligt dus perfect in het midden van de Taj Mahal, door vroegtijdig overlijden van de koning heeft hij nooit de zwarte Taj Mahal kunnen (af)maken (het schijnt dat de fundering er al wel lag) en is hij daarom maar begraven naast zijn vrouw maar men heeft haar in het midden laten liggen dus liggen ze niet symetrisch. Meike vond dat irritant omdat de rest van het gebouw wel symetrisch is maar ik vind het eigenlijk wel mooi op deze manier.

We hadden trouwens heel veel geluk die dag, volgens Jitender, want het was nogal warm waardoor er niet zoveel andere toeristen waren en het er relatief rustig was. Dat was allemaal inderdaad best wel fijn maar zo als gebruikelijk kreeg ik wel weer last van hoofdpijn door die hitte wat het weer wat minder plezierig maakte. Het regende gelukkig een beetje toen we weer in ons hotel kwamen waardoor het wat koeler werd. Tegen 5 uur gingen we weer terug naar het station om de vertraagde nachttrein (dat kwam door de regen, toen we eenmaal in de tuktuk naar het station zaten begon het zo ongeveer te stormen en werd de helft van ons kleddernat) naar Udaipur te nemen. We moesten op het station dus een hele tijd te wachten, zaten daar in een kringtje op de grond aangestaard door Indische mensen die in een kring om ons heen stonden alsof we een straat voorstelling deden (serieus ik had bijna de neiging om met een hoed rond te gaan en te kijken hoeveel geld we zouden kunnen krijgen) en waarvan alleen een 14 jarig jongetje de moed had om met ons te gaan praten, terwijl de rest van die Indische mensen gretig zat mee te luisteren, grote mensen zijn soms zulke watjes. Alle Indische mensen willen ook dolgraag met je op de foto, echt bizar sta je naar de Taj Mahal te kijken vragen ze of ze op de foto met je mogen zo van 'huh maar je bent toch voor de Taj Mahal gekomen en niet voor witte mensen? De Taj Mahal is toch veel interessanter?' Echt blanke mensen zijn echt een atractie in India, het lijkt haast alsof ze nog nooit een blank persoon hebben gezien wat ik me echt niet kan voorstellen, en het wordt op een gegeven moment ook best irritant om altijd maar te zeggen dat je niet met ze op de foto wilt, want ja als je tegen een ja zegt sta je de rest van de dag foto's met onbekende mensen te maken. Toch kan ik echt zeggen dat je moet proberen de Taj Mahal een keer in je leven te bezoeken, het is echt een bijzonder mooi gebouw!

Liefs, Rianne

Hectisch India

Hoi hoi,

Ik ben inmiddels in India en heb alweer super veel gedaan. Vorige werk zondag ben ik aangekomen. Het vliegveld op Colombo is echt super raar je moet echt super vaak je tas enzo laten scannen en het is allemaal een beetje chaotisch. Eenmaal naast het vliegveld, die al vanwege een wijziging later vertrok en toen ook nog vertraging had, wat mij niet zoveel uitmaakte maar de man naast me maakte zich er nogal druk om. Ik werd een beetje zenuwachtig van hem maar op een gegeven moment ging ie met me praten en praatte ik uit beleefdheid maar terug. Het was wel gezellig maar ook een beetje awkward en op een gegeven moment ging ie dingen zeggen als 'it must be faith that you sit next to me' en dat ie anders nooit met vreemden praat en dat ik maar de helft van een biertje mocht drinken en allemaal dat soort dingen. Hij zei ook dat hij het personeel wou slaan omdat hij door de vertraging zijn vlucht miste, pas maandagochtend verder kon, gedwongen was in een hotel te slapen en te laat kwam voor een vergadering. Maar ja met slaan kom je ook niet eerder bij je vergadering, zijn baas wist dat hij te laat kwam door zijn vlucht en hij had gewoon een gratis hotel. Maar de man werd boos omdat hij geen tandenborstel had en dus zijn tanden niet kon poetsen. Ach ja het leven is soms ook zo oneerlijk. Hij bleef ook maar praten dus ik was gedwongen de rest van mijn vlucht met hem te blijven praten en bij het uitstappen gaf ie me twee zoenen op mn wang ehh awkward..

Ik werd opgehaald door onze begeleider Jitender en naar het hotel gebracht waar al een aantal anderen waren.

Maandagochtend vertrokken we super vroeg met de bus naar Shimla, een reis die zo'n 10 uur duurt. Aan het eind draaiden ze een bollywood film waar ik misselijk van werd want ja ik word misselijk als ik niet naar buiten kijk.

Delhi was echt super warm, zo'n 40 graden, maar Shimla was gelukkig koeler omdat het in de himalayas ligt. Het is van origine de engelse hoofdstad van India, niet super groot, maar omdat het er koeler is gingen ze in de zomer daarheen. We kwamen daar ongeveer 5 uur 's middags aan en gingen bij een restaurant eten. Oh het eten in India is echt super lekker (super onverwacht XD) We eten vaak rotti en rijst met allerlei dingen erbij. Ik had gedacht dat ik het veel te scherp zou vinden maar dat valt over het algemeen wel mee.

Dinsdag begonnen we aan een trekking, het regende en ik en een andere jongen hadden geen regenjas dus ging Jitender poncho's voor ons kopen. Ik kreeg een blauwe met disneyvarkentjes erop, super cool. We hebben trouwens een groep van acht personen, Sofia en Parvana uit Zweden, Hanne uit Noorwegen, Abbey uit Australië en Zita, Meike en Oliver uit Nederland. Ik vind het een super leuke groep, niet te groot of te klein, we kunnen gezellig kletsen maar soms zijn we wel een beetje stil.

Anyway we begonnen onze trekking dus in de regen dat na een tijdje stopten. We liepen eerst bergaf en hadden lunch bij een riviertje onderaan waarna we een andere berg weer opliepen, nu in de zon wat een beetje warm was. Halverwege de berg kwamen we bij onze homestay waar we thee kregen, kaarten speelden en keken hoe ze het eten klaar maakten, wat overigens ook weer heel lekker was. Woensdagochtend om zeven uur ging onze trekking verder de berg op naar de top waar een hinditempel was. Parvana en Sofia gingen op een gegeven moment terug want ze vonden het te vermoeiend. Het was ook best zwaar, maar wel te doen en zeker de laatste helft was echt super mooi en gezellig. Best gek maar sommige stukken deden ons denken aan oostenrijk en een sound of music setting. We werden op eem gegeven moment gevolgd door een super lief kalf dat waarschijnlijk zijn moeder kwijt was. Eenmaal op de top van de Shali peak (zo heette die berg) aangekomen, die was trouwens zo'n 3100 meter hoog, bekeken we de tempel, hadden we lunch, maakten foto's en keken naar Shimla dat echt super ver weg scheen te liggen en waarvan we waren komen lopen, een enorm stuk tot mijn verbazing. We liepen om half 12 weer terug, ondertussen afval in plasticzakjes verzamelend. Halverwege werden we opgepikt door een auto, we haalden onze spullen en Sofie en Parvana op bik de homestay en reden terug naar Shimla waar we erachter kwamen dat ons hostel even geen water had en we dus niet konden douchen wat niet zo fijn was. Mijn benen zijn echt nog nooit zo stijf geweest als na die trekking, ik voelde me echt een oud vrouwtje als ik liep.

Donderdagochtend gingen we 's ochtends naar een monkeytempel wat eveneensop de top van een berg lag, het was niet zo ver maar wel super vermoeiend zeker met stijve benen. Het begon toen ook weer te regenen en dus liepen Oliver, Zita en ik weer in onze super sexy poncho's. De rest van de dag hebben we op de markt rondgehangen, gegeten, heb ik een super goed gesprek gehad met Meike in een café waar we de meest lekker brownie en bananencake aten (de combie was ook heel lekker) en de nachtbus naar Daramshala genomen die overigens niet zo luxe was als de eerste bus. In Daramshala hebben we 's ochtends eerst nog een paar uur geslapen waarna we gingen ontbijten, een boedhistische tempel bekeken (oh ja voor ik het vergeet Daramshala wordt ook wel het kleine tibet genoemd, er wonen daar super veel monniken en het is de verblijfplaats van de dalai lama, ik wou nog even op de thee gaan maar hij was er helaas niet) en naar een waterval liepen, 's middags hadden we tijd om te shoppen op de lokale markt daar.Zaterdag bekeken we een andere bhoedistische tempel en werkplaats, een engelse kerk (zeg maar een rooms-katholieke kerk) een oud kasteel en een theeplantage. 'S avonds namen we de avondbus terug naar Delhi, een luxe weer met een tv en een hele leuke indische film waar ik natuurlijk weer kapot misselijk van werd want ze laten die films ook de hele tijd zien in het berggedeelte van de reis met allemaal bochten dus. Heel leuk weer. Gister in Delhi was het weer veel te warm, 40 graden, en kreeg ik natuurlijk weer hoofdpijn ook al was ik voor mijn idee de hele dag aan het drinken. We gingen eerst naar de lotustempel (een soort meditatie/gebedsplaats in de vorm van een lotus), daarna naar het Ghandi museum wat best wel interressant was, bekekem we de Indische boog (een soort arc de triomf die de engelse hen hebben gegeven als monument voor alle gesneuvelde indische soldaten in de eerste wereldoorlog), we bekeken het huis van de president, die wederom ook niet thuis was dus weer geen thee en als laatste gingen we naar een grote hinditempel. We werden gelukkig overal heengebracht met de tuktuk dus dat was wel relaxed. 'S avonds moestem Meike, Jitender en ik 1,5 lang op ons eten wachten waardoor de anderen al lang klaar waren met eten, goede service maar niet heus. 'S avonds hebben we nog langs alle winkeltjes in onze straat gelopen. Jitender zegt de hele tijd dat je de mensen moet negeren als ze naar je roepen. Vanwege omstandigheden liepen we die avond drie keer langs dezelfde groep jongens/mannen die heep graag met ons wilden praten dus de derde keer hebben we maar een praatje met ze gemaakt. Umar, de jongen/man met wie ik praatte vroeg waarom we ze eerst negeerden en dat ze ook gewoon normale mensen waren en of mijn mama had gezegd dat ik niet met mensen mocht praten. Nou mama had dat niet gezegd maar Jitender wel en ik voelde me een beetje schuldig toen hij zei dat ze gewoon mensen waren. Hij wou mijn facebook hebben en zei dat als er iets was ik altijd een berichtje kom sturen, dat was wel weer aardig. Maar abbey vond ze te aardig en vertrouwde het geloof ik niet helemaal. Ik geloof dat ik een beetje naief ben... Ach ja tot nu toe is er niks gebeurd. Het is allemaal nogal hectisch en vermoeiend, de dingen die we doen zijn heel leuk maar ik heb echt enorm veel behoefte aan rust..

Liefs, Rianne

P.s. India is echt heel mooi maar je ziet wel heel goed het verschil tussen arm en rijk, vooral in Delhi daar heb je echt van die (halve) sloppenwijken. Best wel schokkend.

Turtles en gekkigheden

Hallo allemaal,

Mijn vierde week begon nogal gestressed en dat kwam door mijn mobiel (don't worry ik was hem niet weer vergeten hoor). Maar het zat namelijk zo, zondagochtend moesten we om 4 uur klaar zijn om naar het station te gaan (ik deed die week een schildpaddenproject en dat was in Ambelangoda bij het strand). Ik had gepland om om 3 uur op te staan en rustig aan te kunnen doen maar mijn mobiel vond dat wat overdreven en besloot me wat meer nachtrust te gunnen. Met als gevolg dat ik wakker werd omdat er op mijn deur werd geklopt. Het bleek 4 uur te zijn en de coordinator die vroeg of ik al bijna klaar was, niet echt dus want ik was net wakker, al was ik dan wel klaar wakker wat voor 4 uur 's ochtends dan wel weer fijn is. Me super snel moeten aankleden en mijn tas inpakken was dan weer minder fijn en het werd nog wat minder leuk toen ik erachter kwam dat ik door alle haast mijn paspoort, geld en camera in mijn kluisje had laten liggen. Kortom mijn dag begon niet echt geslaagd. De lange, ongemakkelijke treinrit naar Ambelangoda hielp ook niet echt mee mijn humeur te verbeteren. Om ongeveer elf uur 's ochtends kwamen we aan waarna we hebben gegeten, de stad een beetje bekeken en rustig aangedaan. Ik zat daar met drie andere meiden: Stephanie, Hannah en een meisje waarvan ik geen idee heb hoe ik haar naam moet schrijven, zij gingen monnikken lesgeven dus ik deed weer een project in mijn eentje.

Maandagochtend half 10 begon mijn project. Mijn coordinator heette Chandimal en we begonnen met de schildpadden eten geven, wat inhield dat ik als eerste de koppen en staarten van de vissen moest snijden en dat was een beetje een bloederig karweitje. Daarna moest ik de schildpadden een voor een stukjes vis geven. Sommige moest je daar bij helpen omdat ze een of meer poten misten en daardoor niet konden duiken. Het eten geven was echt super leuk en toen ik daar mee klaar was mocht ik zelf gaan eten. 'S middags moest ik het zand in de "huizen" (zeg maar een stuk ommuurd strand waarin stenen bakken stonden met een dak erboven, waar de schildpadden in zwommen, en daar waren er twee van) schoonmaken (takjes etc. oprapen) wat niet zo heel interessant was en helaas wel elke middag moest doen, maar ach dat hoort er ook bij. Dinsdag ochtend ging ik de schildpadden schoonmaken wat echt super leuk was. Je tilde een schildpad op het strand (oh ja ik heb dus ook schildpadden opgetild, alleen de kleinere dan want de grote waren veel te zwaar ^^) smeerde dan zand op hun schild, poten en kop (trouwens schildpadden kunnen helemaal hun kop niet ik hun schild steken die zit gewoon aan hun nek vast, wie die leugen nou weer heeft verzonnen...) en gaf ze dan met een borstel van de schil van kokosnoten een soort scrub. Veel schildpadden bleven rustig zitten maar er waren een aantal die toch liever iets anders deden en een stukje gingem wandelen wat het schoonmaken er niet makkelijker op maakte. De rest van de week was het de ene dag eten geven en de andere dag schildpadden schoonmaken.

Woensdagmiddag/-avond gingen ik en de andere meiden naar een maskermuseum waar ze masker hadden en maakten die ze voor traditionele dansen gebruikten en gingen we naar Hikkaduwa, een stadje 20 minuten verderop, waar we hebben gegeten. Tot zover was mijn week lekker rustig en gebeurde er niet zo veel bijzonders..

Dat veranderde vanaf donderdag en ik weet niet of ik daar heel blij mee was. Anyway donderdagochtend om 5 uur vertrokken de andere meiden weer naar Kandy omdat dat handiger voor hen was. Ik werd om kwart voor zes wakker en kon niet meer slapen want alles jeukte en ik had het warm maar tegelijkertijd wilde ik nog niet uit bed want het was gewoon nog veel te vroeg. Ik lag daar dus alleen en besluiteloos in de top van het stapelbed en net toen ik besloot uit bed te gaan stak ineens iemand zijn hoofd om de deurpost. Een beetje vreemd en het leek me toen toch beter nog even in bed te blijven liggen. Het hoofd bleek van een man tezijn en ik dacht dat het onze kok was want daar leek ie een beetje op. Het hoofd bleef een aantal keer om de deur verschijnen en ik dacht dat een van de meiden iets vergeten was en het hoofd (of ja de kok dus) aan het kijken was of dat nog in de kamer lag. Ineens verscheen het hoofd een heel stuk lager wat een beetje gek was en toen het hoofd samen met de rest van zijn lichaam ook nog eens op handen en voeten mijn kamer binnenkroop werd het nog gekker en vertrouwde ik het niet helemaal meer. Ik wist ook niet zeker meet of het wel echt de kok was want ja waarom zou hij dat doen? De man kroop naar de stoel waar ik al mijn spullen op gedeponeerd had en stak zijn hand uit. Het leek me een goed moment om eens te gaan vragen wat ie nou eigenlijk aan het doen was. Ik ging recht opzitten om het hem te vragen maar voor ik daar de kans toe had was de man al opgesprongen en de kamer uitgerend. Heel vervelend want misschien had ik hem wel kunnen helpen met wat ie dan ook deed. Om verder niet gestoord te worden, en omdat ik eigenlijk ook (een beetje, of misschien iets meer dan een beetje) bang was geworden, heb ik de deur maar op slot gedaan en ben weer in bed gaan liggen, me afvragend wat er nou net precies gebeurd was. Mijn ochtend werd nog leuker toen ik tien minuten voordat ik naar mijn project moest mijn mobiel van mijn bed liet vallen en het scherm stuk bleek te zijn, als in de onderste helft werkte niet meer. Ik kwam dus een beetje overstuur aan op mijn project en Chandimal vroeg dan ook gelijk wat er aan de hand was. Waarna hij zei dat ik de hoofdcoordinator moest bellen, dat ging natuurlijk lastig plus ik vond het wel net zo makkelijl het tijdens mijn lunch te vertellen aan de vrouwelijke coordinator die alles daar regelde. Tijdens mijn lunch vroeg ze hoe het ging en dus vertelde ik haar dar mijn mobiel stuk was maar de kok stond ernaast dus vertelde ik dat van die man niet. Toen vroeg ze ineens of dat alles was want de hoofdcoordinator had haar gebeld en gezegd dat ze met mij moest praten want chandimal had de hoofdcoordinator verteld dat ik nogal overstuur op mijn project was gekomen, super lief! Toen toch maar alles verteld en uiteindelijk mocht ik, als ik dat wilde, bij haar thuis slapen. Dat leek me een beetje ongemakkelijk dus heb ik dat maar vriendelijk afgeslagen. We gingen ook gelijk mijn scherm repareren maar ze hadden de onderdelen niet dus moest ik in plaats van laten maken een hele nieuwe vervelende niet werkende mobiel kopen.. Jeeeh die donderdag was echt mijn dag #not

Vrijdag was mijn laatste schildpaddendag dus mocht ik mijn naam op de muur van het gebouw schrijven en ik mocht een schildpad die ik heel leuk vond een naam geven en Nicole voel je verschrikkelijk vereerd want het is dus Nicole geworden, ik hoop dat je er blij mee bent :) ik vond het in ieder geval super leuk!!

Van Chandimal kreeg ik ook een armband als afscheidscadeautje ik wist alleen niet zo goed hoe hij dat bedoelde.

Zaterdag ging ik 's ochtends eerst nog even langs de schildpadden voor ik vertrok en het bleek dat er net een stuk of 7 uit het ei waren gekomen, super super lief!!! Ik mocht ze zelfs vasthouden! Dat was allemaal even een leuke afleiding want ik was behoorlijk zenuwachtig voor mijn reis naar Negombo (oh ja ik moest dus weer zaterdag op zondagnacht in hotel vlakbij het vliegveld slapen en dat was dus in Negombo want het vliegveld lag daar dichterbij dan bij Colombo), ik moest namelijk eerst de trein pakken naar Colombo, dan een tuktuk naar de bus, de bus naar Negombo en weer een tuktuk naar mijn hotel. Mijn reis begon al niet zo goed toen ik aan een man vroeg of er toevallig een bus rechtstreeks naar Negombo was, die bleek er niet en zijn, en die van de andere mannen die erbij kwamen, was niet zo goed dus hem verstaan was een beetje lastig. Ik besloot maar met de trein te gaan. Maar twee mannen bleven maar achter me aanlopen en zeiden beurtelings 500 rupees, 1000 rupees, zelfs toen ik in de rij stond om een kaartje te kopen. Nogal vervelend en ik was blij toen ik op het perron stond. De rest van mijn reis ging helemaal goed, behalve dan dat ik een tuktukchauffeur waarschijnlijk veel te veel heb betaald. Dus ik kwam best wel opgelucht in Negombo, ik moest alleen nog even geld pinnen en een tuktuk naar het hotel nemen. Aan de overkant vanwaar de bus stopte was een ATM dus ik ging daar gelijk maar heen om te pinnen. Ik stop mijn creditcard (ja heel fancy ik had gewoon een creditcard) in de ATM en ineens springt het scherm op een soort opstartscherm van windows ofzo, niet helemaal zo als het hoort te gaan dus ik raakte licht in paniek zeker toen de ATM mijn pas niet terug gaf. Een tuktuk chauffeur die de buschauffeur geloof ik voor me had geregeld kwam vragen of alles goed was. Nou niet helemaal dus maar ik had het geluk dat het een aardige jongen was en hij zei dat ie me wel naar de bank zou brengen, ook al had ik geen geld en ook geen pas meer. Bij de bank aangekomen bleek die gesloten te zijn, ze werkten maar halve zaterdagen, en de chauffeur ging voor mij de manager bellen. Nou ik aan de telefoon met die man, uitleggen wat er is gebeurd, zegt ie dat ik mijn pas op kan halen in Colombo maar dat kan niet zaterdag meer want ze zijn gesloten. Niet zo heel handig want de dag erna zou ik 's ochtends vliegen. Toen daarna ook nog bleek dat ze zondag ook dicht waren en ik maandag mijn pas op kon halen besloot ik maar gewoon mijn pas te blokkeren en mijn gewone pas te gebruiken. De tuktuk chauffeur heeft me toen naar eem andere ATM gebracht waar ik erachter kwam dat ik mijn pincode was vergeten. Ik moet bekennen dat ik echt bijna moest huilen. Stond ik daar in mijn eentje met 50 rupees over en ik moest nog naar het hotel en naar het vliegveld en ik kon geen geld pinnen. Gelukkig had ik een paar dagen daarvoor mijn mobiel laten vallen en had ik een nieuwe mobiel met data moeten kopen en kon ik dus (wat ik met mijn echte mobiel niet had gekunt want dan had ik wifi nodig gehad) mijn mama appen om te vragen hoe ik dat nu moest doen. Uiteindelijk is het allemaal gelukt, ben ik helemaal heel en met geld in mijn hotel beland (helaas niet zo fancy als die andere, maar het bed lag heel erg lekker) en heb ik de chauffeur maar een tip gegeven omdat hij zo enorm geholpen had. Allemaal nogal hectisch dus. En alsof dat nog niet genoet was besloot mijn coordinator me via de telefoon te vertellen dat ie me leuk vond, waarop ik echt niks anders wist te antwoorden dan 'really?' waarna het nogal gênant stil bleef. En ik kwam erachter dat mijn niet echte huwelijksaanzoeken toch veranderden in echte huwelijksaanzoeken. De bewaker van het winkelcentrum had namelijk allemaal berichten op facebook gestuurd als 'ik mis je' 'waar ben je' 'ik hou van je', wat ik eerst niet had gezien en toen ik het zag maar reageerde waarna hik verklaarde dat hij met me wilde trouwen, niet om mijn lichaam, maar om mijn goede hart. Nou altijd fijn om te weten dat als ik dus in Nederland niemand kan vinden ik gewoon naar Sri Lanka kan vliegen.

Liefs, Rianne

P.s. allemaal bedankt weer voor de lieve berichten! Nog maar 3 weken en dan ben ik weer thuis, ik heb best wel last van heimwee maar vind het hier ook super tof! En ik zag vandaag een reclame die een keer nuttig was: 'You've waited long enough to enjoy this moment'

P.p.s. veel te lang verhaal weer misschien was het beter in tweeën...

De monnik op de stoel

Hoi allemaal,

Mijn 3e week was niet zo heel spectaculair en begon met nog een dag ziek "thuis" blijven. Ik was nog best wel moe en het leek me beter om weer helemaal gezond te zijn voor ik weer aan de slag ging. Dinsdag begon mijn week dus echt. Ik deed tempelrenovatie wat er op neer kwam dat ik de hele week muren geel geschilderd heb. 't was soms een beetje zwaar, soms wel lekker rustig, soms gyezellig en regelmatig best wel saai. Ik deed het samen met een ander meisje, whitney, we hadden vaak leuke gesprekken en 's middags werden we aangevuld met Jacky, Sarah en Marvin die 's ochtends een ander programma deden en waar het ook weer gezelliger van werd.Donderdag kwamen er heel veel mensen mee verfen omdat ze op die dag vrij waren. Wat er op neer kwam dat Jacky en Goby er die dag waren en dat was heel gezellig. Aan het eind van die middag plaatsten we stiekem onze handafdruk op de rand van de eerste verdieping waar we nu dus vereeuwigd staan, nou ja in ieder geval een tijdje. Na ons programma besloten we dat we naar pizzahut zouden gaan en daarna zelf pannenkoeken zouden bakken. We kochten eerst de ingrediënten voor de pannenkoeken en gingen daarna opzoek naar pizzahut. Die zou, zo zei een coördinator een 1-2 km van ons huis zijn. We liepen een heel eind langs de weg naar Kandy (ons huis was iets buiten Kandy) waarvan ik wist dat de pizzahut aan die weg zat, maar de pizzahut bleek onvindbaar. We besloten om maar ergens anders wat te eten en liepen weer langs dezelfde weg terug. De weg is echt een chaos, tuktuks en brommers schieten overal tussen door, iedereen toetert gewoon voor de lol en als je wilt oversteken is het een op hoop van zegen actie. Later bleek ook nog eens dat het punt waar we besloten terug te gaan nog geen 100 meter van de pizzahut verwijderd was, lekker bezig weer. Maar ach het avondeten dat we hadden was goed en de pannenkoeken ook.

Vrijdag was onze laatste dag van schilderen en niemand had er meer echt zin in behalve dan een van de twee monikken daar, de oranje, en die spontaan begon mee te helpen. Het was namelijk zo dat Withney en ik bezig waren met de muur boven de trap maar niet overal bij konden. Onze coördinatoren maakten een of andere gammele stellage van blokken op de stenen trap en daar dan een houten ladder op die nooit maar dan ook nooit door welke veiligheidskeuring zou komen. En ondertussen had de oranjemonnik het de hele tijd over een stoel, ik zag niet in wat ik met een stoel op een trap moest dus ik zei dat ik geen stoel nodig had. Dat hinderde de monnik niet om toch een stoel te halen, een nogal gammele ogende stoel. Die zette hij boven aan de trap, ging erin staan en gebaarde me dat hij de verfroller wilde. Verbijsterd gaf ik hem die en keek, mezelf een beetje nutteloos voelend, toe hoe de monnik op de stoel de muur stond te schilderen.. Gelukkig gaf een coordinator me al snel een ander klusje en voelde ik me niet zo awkward meer.

Vrijdagavond gingen we naar een restaurant, waar ze de helft van de kaart niet hadden maar het waarschijnlijk beter leek als ze het toch maar op de kaart zetten om vervolgens heel beleeft uit te leggen wat ze dan wel hadden, waar we waren om de verjaardag van Emilia te vieren. Halverwege kwamen de obers happy birthday zingend een stukje taart brengen wat echt super gaaf was. Eenmaal terug in ons huis gingen we gezellig wat drinken en daarna nog voor een paar uur naar bed.

Zaterdag was een heel droevige dag want zowel Goby als Jacky lieten me in de steek en gingen naar huis. Heel verdrietig allemaal. Gelukkig kon ik mezelf afleiden door mijn tas ik te pakken en 's avonds mijn ouders te skypen.

Liefs, Rianne