Hoi hoi!

Ik zit nu dus bijna een week in Sri Lanka en ik moet bekkennen dat het best wel heel erg wennen is. Het is heel anders dan in Thailand, minder westers, minder comfort en minder rijk. Eigenlijk merkte ik dat meteen op het vliegveld toen ik even een vlaag van paniek kreeg toen ik dacht dat ik naar een verkeerd, kleiner, vliegveld in Colombo was gevlogen en degene die mij op zou halen niet op dit vliegveld zou staan, wat uiteindelijk allemaal niet zo bleek te zijn, ik was gewoon op het goede vliegveld, wel zo fijn :)

Maar Sri Lanka is dus nogal anders. De huizen zijn vervallen en meer. gesloten dan in Thailand, de mensen dragen nog wat meer traditionele kleren, het verkeer is een grote chaos; er rijden nog heel veel oude auto's (echt vanaf de jaren '70 ofzo) en bussen, de wegen zijn te smal, iedereen haalt maar in (soms ook gewoon aan de verkeerde kant) op de meest belachelijke moment wat dan meer op een zelfmoordpoging lijkt, aan de kant van de straat lopen mensen of steken gewoon de straat over, motors rijden aan alle kanten en er zijn echt mega mega veel tuktuks die echt van alle kanten komen waardoor het er niet duidelijker van wordt, als je ergens heen wilt kost het dus ook best wat tijd. Het is hier minder warm maar wel benauwder en vaak grijs, ik denk dat dat komt omdat het nu het regenseizoen is, serieus het regent elke dag stipt om 4 uur. Het vrijwilligershuis is ook anders, het is eigenlijk gewoon een groot huis met verschillende kamers waar zoveel mogelijk (stapel)bedden in zijn gepropt, ik sliep deze week met drie anderen in een kamer en je hebt nier echt goed ruimte om je bagage ergens neer te zetten. Er is hier alleen Wi-Fi van 7 uur 's avonds tot 9 uur, wat soms ook best irritant is, zeker omdat het ook vaak nogal slechte Wi-Fi is... het eten is hier scherper dan in Thailand wat ik niet zo fijn vind. De douche is warm, maar nog zo koud dat je het net niet lekker warm krijgt als je onder de douche staat, er is geen wasserij in de buurt dus je moet het met de hand wassen (ughh wat ben ik toch eigenlijk verwend) en ik wordt lek geprikt door muggen of door kleine miertjes die echt overal zitten, dus ik word helemaal gestoord van alle jeuk over mijn hele lichaam. Maar de andere vrijwilligers zijn hier wel heel erg leuk, Jackie (uit Thailand) is er weer en wij en een Chinees meisje, Cobie, doen veel samen. Cobie is heel spontaan en zegt echt alles wat ze denkt waardoor het altijd super grappig is met haar! Ik ga ook veel om net Anna (ook een Chinees meisjes, heel lief en behulpzaam), Emilia (een Duits meisje ook heel aardig), Steven (een Chinese jongen die heel rustig is maar wel heel betrokken)

Ik deed deze week het pre-school project en het village-children project, allebei een lesgeef project, en dat was mijn eerste verkeerde beslissing. oh nee dat was het nemen van een of andere groente snack afgelopen zondag van Colombo naar Kandy toe (oh ja ik zit nu dus in Kandy) die heel erg smerig was en waar ik bijna van over mijn nek ging. Anyway mijn project deze week was dus niet zo'n succes. Maandag was mijn eerste dag ik werd naar de school (voor 3-5 jarige kinderen die daar al een heleboel leren zoals Engels, nummers, ABC, vormen, planten en algemene kennis over Sri lanka.. Echt ik voelde me soms behoorlijk dom naast die kinderen zeker toen het ging over wat voor boom het was (een eik) en zij het wisten en ik het niet) gebracht, ik moest met het schoolhoofd praten wat nogal zenuwslopend was, de man was echt een typisch lief voor de kinderen maar toch mega streng en boos als je het niet goed doet figuur. Daarna kreeg ik van mijn mannelijke coördinator te horen dat ik Engels les kon gaan geven, ze bijvoorbeeld het ABC, cijfers en vormen kon leren en dat de lerassen me zouden helpen. Toen ging die weg... juist ja, ik heb geen lesgeef ervaring en had dus echt geen idee wat ik moest doen, ik voelde me de hele dag awkward en voor schut staan des te meer omdat de lerassen niet goed Engels konden en ik niet met ze kon praten. Een vrouwelijke coördinator die me om 12 uur ophaalde zij dat ik een lesrooster moest maken voor de van de week maar dat we dat dinsdag ochtend voor de school begon zouden doen. Dinsdag werd ik weer door de mannelijke coördinator weg gebracht en was er eigenlijk van mij verwacht dat ik al een lesrooster had gemaakt, heel verwarrend, dus ik had weer niks voorbereid en stond weer heel awkward voor de klas de lerares te helpen or soms zelf iets aan de kinderen voor te doen of te leren. De mannelijke coördinator bleef wel de hele tijd die dag en probeerde ook zoveel mogelijk uit te leggen wat er gedaan werd of gezegd, wat heel erg fijn was want dat was ook een beetje een probleem ik kon totaal niet met die kinderen praten en had vaak totaal geen idee wat ze doen moesten omdat ik niemand verstond en de lerares ook niet altijd zei wat ze moesten doen. Mijn coördinator vertelde me die dag een beetje waar ik aan moest denken als ik een lesrooster moest maken en in mijn vrije tijd ben ik die dag bezig geweest met Engelse kinderliedjes opzoeken, kleurplaten maken en vouwwerkjes leren. Woensdag ging de vrouwelijke coördinator weer mee (zooo verwarrend) en lieten we mijn lesplan aan de directeur zien, een aantal dingen waren niet goed sommige wel en die moest ik maar gaan doen. Het lesgeven ging iets beter de rest van de week maar was nog steeds heel erg lastig. Oh er waren trouwens twee klassen, de seniors (4-5 jaar) en de juniors (3-4 jaar) en ik had elke klas elke dag, eentje voor de pauze, een erna. Het pre-school project duurde tot 12 uur, dan had ik pauze tot half 3 en had ik het village-children project. Wat er eigenlijk op neer kwam dat ik drie (en de laatste dag 4) meisjes, 1 van 12, 1 van 5 en 2 van 6) engels les moest geven en het oudste meisjes Duits. Dat was ook nog best lastig maar minder lastig dan de pre-school. Ik vond mijn project niet echt leuk, ik werd er heel onzeker van, had geen idee wat ik moest doen en voelde me niet echt nuttig of nodig.

Donderdag had ik gelukkig vrij (genomen) want woensdag ging ik met een aantal meiden (die ik niet echt kende) naar Adams peek, een hoge berg die je 's nacht beklimt door heel veel trappen op te lopen naar een tempel op de top om de zonsopgang te zien. We zouden woensdagavond om 10 uur vertrekken en Cobie, Jackie, Steven en Emilia gingen in Cobies kamer (want alcohol is eigenlijk verboden in ons huis) wat drinken. Cobie zei ja je mag ook wel komen maar je moet zo weg naar Adams peek maar ik zei dat ik wel even wat kon drinken. Dat was dus weer niet zo'n heel goed idee.. Ik was namelijk om 10 uur een beetje aangeschoten (ik weet het, helemaal niet goed maar het was gewoon gezellig) en moest toen in de auto op een nogal bochtige weg naar Adams peek. Ik werd er echt heel erg misselijk en draaierig van, was super moe maar kon niet slapen want als ik mijn ogen dicht deed werd ik nog meer misselijk en nog draaieriger. Ik bedacht me op dat moment, terwijl abba nogal hard aanstond in de taxi, dat het toch niet zo'n slim idee was geweest dat ik ging drinken. Ik hoopte dat niemand door had (vooral de taxichauffeur niet) dat ik niet helemaal helder was maar het laten vallen van mijn waterfles (ik zat trouwens voorin) en die niet meer kunnen vinden waardoor de taxichauffeur hem maar gaf en het laten vallen van de dop van mijn fles naast mijn stoel waardoor de taxichauffeur stopte, omdat ik er niet bij kon, ik de deur opdeed de dop uit de auto liet vallen en uit de auto moest stappen om de dop te pakken (wat echt voelde alsof ik droomde) werkte daar niet helemaal aan bij. Op een gegeven moment was ik zo moe dat ik wel in slaap ben gevallen. We begonnen onze route onder aan de berg, een van de meisjes (we waren met 6) haakte in het begin af omdat ze ziek was. Ik voelde me om eerlijk te zijn ook nog niet echt heel lekker (ik kon nog recht lopen hoor, ik heb mezelf maar even getest door over een randje te lopen) en de trappen oplopen was daardoor extra vermoeiend. Ik vond mezelf nogal een stomme koe dat ik was gaan drinken en hoopte dat ik de top zou halen, ik had zo het gevoel dat de anderen zo snel liepen, maar misschien lag dat aan mij. Na een tijdje voelde ik me gelukkig beter of nou ja beter, ik was niet echt aangeschoten meer maar daar hield het ook op, mijn benen deden zeer, ik had dorst en zweette me kapot. De berg opgaan was echt mega vermoeiend, het ware alleen maar trappen en je benen gingen heel erg zeer doen. Halverwege kreeg ik wel een soort van ritme waardoor het wat makkelijker werd. Eenmaal de top bereikt moesten we nog 1-1,5 uur wachten voor de zonsopgang. Die viel een beetje tegen want het was redelijk bewolkt, al gaf dat ook wel weer een mooi gezicht. Het was er echt super koud en na een tijdje had ik er genoeg van en wilde weer naar beneden maar moest wachten op de anderen. De terugtocht was nog erger, ik had er geen zin meer in, mijn benen gingen weer zeer doen en het leek nog langer te duren dan de weg omhoog. Ik vond Adams peek tegen vallen. Het uitzicht was wel redelijk mooi maar niet adembenemend, en de weg omhoog/omlaag stond vol met oude krotten waar mensen eten of andere troep verkochten, ook lag de weg bezaaid met afval. Alleen de weg omhoog was gaaf omdat dat echt een uitdaging was en de taxi rit terug omdat we langs super mooie theeplantages reden! Om lunchtijd kwamen we donderdag weer terug en de rest van de dag heb ik niet zoveel gedaan.

Vrijdag na de projecten zijn Cobie, Jackie en ik naar het winkelcentrum gegaan wat echt super gezellig was en vandaag ben ik met Henning, Anna en Nancy naar een olifanten weeshuis geweest wat ook heel erg gaaf was maar er waren helaas niet hele kleine olifanten. En ik heb daar weer een hele niet goede beslissing genomen door daar niet naar de wc te gaan, terwijl ik eigenlijk wel moest, en het toen bijna in mijn broek deed op de terugweg, ook al kwam dat ook wel een beetje door dat we er twee keer zo lang over deden dan de heenweg vanwege het slechte verkeer.

Nu zul je je onderhand misschien wel afvragen waarom er 'huwelijksaanzoeken' in mijn titel staat. Dat heeft te maken met een aantal gebeurtenissen deze week. Het begon op zondag al, ik was heel vrolijk en zelfverzekerd (waar ik zelf nogal verbaasd over was) op het vliegveld in Bangkok en daarna in Colombo aan het rondlopen en kwam bij 'immigration' aan, daar zat een man achter de balie die ik mijn paspoort gaf en die vervolgens vroeg wat ik ging doen en eigenlijk een praatje ging maken (wat me eigenlijk al een beetje verbaasde, normaal zijn ze chagrijniger) toen hij op het laatst ineens zei 'hier heb je mijn nummer, als je dan iets hebt kun je mij bellen ' terwijl hij me een kaartje overhandigde. Heel aardig maar ik vroeg me af of het nou echt voor noodsituaties was of dat het gewoon een poging was om te flirten. Anyway ik moest er nogal om lachen en liep met een big smile naar de bagage rot ik me realiseerde dat ik misschien op het verkeerde vliegveld stond.

Afgelopen dinsdag ging ik, in mijn eentje, naar de winkel zo ongeveer aan de overkant van de straat. Een beetje geschrokken van de prijs (420 rupees, het lijkt veel maar valt eigenlijk heel erg mee, voor een paar boodschappen) liep ik de winkel uit waar een jongen stond die vroeg hoe het ging. We maakten even een praatje en vroeg waar ik heen ging en dat hij me kon brengen. Ik antwoorden heel beleefd dat dat niet nodig was 'it's just across the street' en zei dat ik maar moest gaan. Ik liep weg maar miste mijn afslag doordat ik die niet zag door alle verkeer en moest een stukje terug lopen, hoor ik uit het verkeer die jongen: 'Rianna (ja ze zeggen hier allemaal rianna in plaats van met een e, kennelijk is dat te moeilijk en ik heb de hoop maar opgegeven dat ze Rianne gaan zeggen) where are you going?!' Ah well awkward XD

Gister, vrijdag dus, ging ik naar het winkelcentrum, maar ik moest daar in mijn eentje heen vanaf het huis want Jackie en Cobie gingen vanaf hun project. Ik ging met de tuktuk en maakte een praatje met de tuktukchauffeur een man van 32 waarvan ik de naam vergeten ben. Het was best gezellig en op een gegeven moment zegt ie: you're really beautiful. Oh ehh okeej wat moet ik daar nou weer op antwoorden. Dankje dan maar. Later vroeg die of ik ergens wat wou drinken maar ik zei dat ik met vrienden had afgesproken dus dat dat niet ging. We stopten bij het winkelcentrum, het regende onderhand pijpenstelen, en hij strekte zijn hand uit alsof hij mijn hand wou schudden dus ik gaf hem maar een hand, maar hij hield hem vast (ehheeh ongemakkelijk!!!) en zei: you're really beautiful en iets als I love you, waarna hij me een zoen op mijn hand gaf (oei oei oei nog ongemakkelijker!!!!!) Ik stapte daarna maar snel de tuktuk uit en liep lachend het winkelcentrum in. Jackie en Cobie moesten ongelooflijk lachen toen ik al die verhalen vertelde in het winkelcentrum en stelden voor dat ik hier maar moest gaan wonen. Niet veel later stonden we op de roltrap naar beneden en een jonge bewaker stond een paar treden voor ons samen met een andere bewaker, hij keek even dus ik lachte naar hem. Daarna bleef ik de hele tijd omkijken waar Cobie, Jackie en ik heel erg hard om moesten lachen. We liepen een supermarkt in, stonden bij een theeschap te kijken toen ineens die bewakers voor onze neus stonden (ze hadden ons dus de supermarkt ingevolgd) en die een van hen vroeg hoe ik heette waarna hij mijn nummer vroeg, ik zei maar dat mijn nummer hier niet werkte en dat ik maar voor een paar dagen hier was (wat eigenlijk niet waar was :/) We liepen verder de winkel in en toen stond ie een tijdje later ineens weer naast ons en vroeg ie of ik Facebook had, ik zei ja en gaf hem, een beetje ongemakkelijk, mijn Facebook. Hij vroeg of zaterdag wat wou drinken maar ik zei dat ik een tijd had omdat ik ergens naar toe ging (wat deze keer wel waar was want ik ging naar het olifanten weeshuis). Toen vroeg hij wanneer ik vertrok, ik herinnerde dat ik had gezegd dat ik maar en paar dagen bleef wat betekende dat ik weer moest liegen (:S), dus ik zei zondag wat gelijk betekende dat ik geen tijd had om hem nog een keer te zien. Hij zei iets als dat hij buiten de supermarkt zou wachten ofzo en liep geloof ik een klein beetje teleurgesteld weg. Jackie, Cobie en ik gingen toen naar het postkantoor en het bleek dat de bewakers ons via een verdieping boven ons volgden (er zaten hier en daar van die doorkijk gaten in het plafond). Daarna gingen we naar buiten, het regende heel hard, en de bewakers volgden ons weer! Hij ging weer tegen me praten maar ik kon hem niet echt verstaan en het begon irritant te worden dus Cobie zei dat we moesten gaan en geen tijd hadden en we liepen weg. Ik durf nu alleen niet meer naar het winkelcentrum omdat ik gezegd heb dat in zondag vertrek dus ja als ik er dan ineens nog wel ben ik dat een beetje gek. (En dat is dus waarom je niet moet liegen, boontje komt om zijn loontje zullen we maar zeggen)

Dat waren dus al mijn rare belevenissen van deze week.

Liefs, Rianne